Verpakte nieuwjaarswensen

De feestelijke overgang van oud naar nieuw gebeurt in vrijwel elk land, maar door de verschillende tijdszones wordt het vuurwerk niet op hetzelfde tijdstip aangestoken. Voor de bewoners van de zuidelijke eilanden van Hawaï begint oudejaarsdag reeds om 11 uur ’s morgens, op de voet gevolgd door de inwoners van Nieuw-Zeeland. De laatste feestvarkens die het vuurwerk aansteken doen dat 26 uur later. Bij ons is het dan reeds volop nieuwjaarsdag. Zij  leven op een groep eilanden die gelegen zijn tussen Hawaï en Australië. We vergeten ook vaak dat een jaartelling cultureel-religieus bepaald is. Voor meer dan de helft van de wereldbevolking valt hun Nieuwjaar op een andere datum. Denken we maar aan het Chinees Nieuwjaar, het Nieuwjaar voor Hindoes, Moslims, Joden, …

India is de bakermat van verschillende religies waarbij het Hindoeïsme er met kop en schouders boven uitsteekt. Maar liefst 80% van de totale Indische populatie (1,4 miljard mensen!) belijdt deze religie. Hun Holi-feest (Lentefeest) is tevens hun nieuwjaarsfeest en vindt plaats in maart. Toch ervaren veel Indiërs het Westers Nieuwjaar ook een beetje als een feest van verbondenheid. Een periode om de verre familiebanden opnieuw eens aan te halen. Door de uitgestrektheid van het land (India is maar liefst 107 keer groter dan België) wonen families vaak duizenden kilometers van elkaar verwijderd. Zomaar eventjes op de koffie gaan, is geen vanzelfsprekendheid. Het familiaal gemis en liefde wordt voor een stuk opgevangen door hen in die feestelijke periode te verrassen met een attentie.

De postkantoren worden dan ook tussen oud en nieuw overstelpt met te versturen pakjes. De extra werkdruk wordt gelukkig voor een deel opgevangen door mensen die er hun beroep van hebben gemaakt om pakjes vakkundig te verpakken. Zo trof ik in de stad Imphal aan de ingang van het postkantoor een handvol Indiërs aan die druk in de weer waren met het verzendklaar maken van allerlei pakjes. Met de vaardigheid van een kleermaker stikken ze met naald en draad spierwitte stof om de pakjes heen. Vervolgens worden ze één voor één verzegeld. De kop van een grote, roestige bout wordt daarbij in bloedrood kaarsvet gedrenkt en laat dikke, rode stippen achter op de sneeuwwitte stof. Tot slot wordt met onuitwisbare zwarte inkt het adres van de geadresseerde genoteerd. In tijden van automatisering waande deze ambachtelijke arbeid me terug in de tijd. Het voelde aan als een moment van reflectie, van heel even achteromkijken naar wat geweest was. Negentien maanden liggen achter mij sinds de aftrap van mijn solarfietstocht op 3 juni 2018 op de Grote Markt in Ieper.  In 2020  trap ik nog heel even door en blijf ik trouw aan mijn voornemen om ook de komende tijd jullie te laten meegenieten van de vele verrassende reismomenten.  Deze momentopname is er zo eentje en het leek me dan ook op de vooravond van oud naar nieuw een ideale ‘picture of the day’ om de jaarwisseling te typeren. Via deze weg stuur ik eenieder dan ook mijn allerbeste wensen door, sneeuwwit verpakt in een doos met rode stippen…