Anuradhapura

Elk land heeft zijn toeristische troefkaarten. Plekken die als een soort magnetisch veld werken en jaarlijks honderdduizenden mensen op de been brengen. In Sri Lanka is deze plek weggelegd voor Anuradhapura. Daar liggen kwistig verspreid over een oppervlakte van 40 km² verweerde ruïnes, torenhoge tempels, Boeddha’s en stoepa’s die de hemel reiken.

In de 4^de eeuw voor Christus was Anuradhapura de hoofdstad van Sri Lanka en hét Boeddhistisch centrum bij uitstek. De opeenvolgende heersers gaven gestalte aan hun grandeur door grote en rijk versierde tempels en paleizen te bouwen. Wat ervan overbleef werd toegevoegd aan de Unesco Werelderfgoedlijst. Per tuk-tuk en met de eigen fiets begeef ik me gedurende twee dagen naar lang vervlogen tijden. Ook al kan de site niet wedijveren met het fabelachtige Bagan in Myanmar, toch is de ontdekking best wel interessant te noemen.

De opgeknapte bouwwerken werden keurig voorzien van een witte verflaag. Hier en daar zijn er ook een aantal restauraties waar men de natuurlijke bouwelementen heeft bewaard. Zo is het heilig bouwwerk van Jethawanaramaya niet gestuct. De meer dan 7 miljoen bakstenen bleven onaangeroerd waardoor het immense bouwwerk één lijkt te worden met de natuur. De vele heiligdommen mogen dan wel een aparte plaats innemen in de oude stad, het is vooral de Jaya Sri Maha Bodhi die de meest bezochte plek is. Deze 2000 jaar oude vijgenboom is ontstaan uit een stek van de boom waaronder Boeddha verlichting vond. De originele boom bevond zich in India, maar werd om één of andere reden vernietigd.

De bloedhete middagzon is haast moordend. Je moet goed gek zijn om bij temperaturen van 40 graden dit openluchtmuseum te verkennen. Tot overmaat van ramp moet ik bij het betreden van elk heiligdom mijn zonwerende pet afnemen en mijn schoenen uittrekken. Gelukkig heb ik een paar sokken bij de hand Ik ben iets beter voorbereid dan sommige toeristen. Ik zie hen als konijnen rondhuppelen. Met snelle pas hinkelen ze van de ene schaduwplek naar de andere. Heel wat locals lijken geen last te hebben van de verschroeiende aarde. Ze moeten voeten van leer hebben.

Ik sluit mijn ontdekkingsreis doorheen het verleden af met een bezoek aan de bergtop Mihintale. Op deze plek  vond het boeddhisme zijn oorsprong in Sri Lanka. De plaats is dan ook uitgegroeid tot een bedevaartsoord. Je moet er wel iets voor over hebben, want maar liefst 1840 traptreden scheiden je van de top. Door het wispelturig weer moet ik mijn geplande avondverkenning voortijdig afbreken. Best jammer, want met de ondergaande zon moet dit heiligdom nog een extra dimensie uitstralen. Nu, een mens moet altijd een reden hebben om er ooit nog eens terug te keren…